Kinderlijke schrik in een volwassen lijf. Waarom is het een super-hero-daad om innerlijke kinderen te gaan verwelkomen?

“Ik reed zonet naar huis toen degene die naast me zat plotseling riep: ‘Pas op joh, nu niet invoegen, er rijdt iemand naast ons!’. Ik gooide het stuur snel om! Toen voelde ik me binnen een paar seconden enorm verdrietig, mijn keel ging dicht en ik kon geen woord meer uitbrengen”.

We zaten thee te drinken op de bank. Mijn vriendin vervolgde: “Als je eens wist hoe ik worstel met de impact van de boodschap die ik vanaf heel jonge leeftijd steeds opnieuw kreeg: Jij bent helemaal niets waard, je kan ook niets, en je had er beter niet moeten zijn”.

Als volwassene kan mijn vriendin zich plotseling weer zo voelen als een kind, door allerlei gebeurtenissen. Als ze kritiek krijgt, bijvoorbeeld op haar rijgedrag. En vooral als het plotseling is en met harde stem. Ondanks dat het echt nodig was om een ongeluk te voorkomen. Of als haar even iets niet lukt op de computer. Dan worden de wanhoop en de angst van dit kind meteen opgewekt. En dan voelt ook mijn vriendin zich als volwassene meteen wanhopig en angstig. Ze weet wel dat het eigenlijk haar vroegere pijn is. Maar toch… ze krijgt het zo vaak weer opnieuw te voelen. Soms is het onverdraaglijk en om hopeloos van te worden.

Toen riep ze uit: “O, hoe doe ik dat toch, dit innerlijke kind gaan helen? Vertel me dat alsjeblieft! Dat wil ik zo ontzettend graag!”

Een week later liet mijn vriendin me een aantal zelf gemaakte beeldjes zien. Het waren beeldjes van zichzelf als baby, kind, als puber en jong volwassene. Ze had ze al jarenlang geleden gemaakt. Meerdere van de beeldjes zaten er ineengedoken bij.

Zonder er bij na te denken, legde ik meteen mijn hand over de rug van een dergelijk beeldje. Ik was zo geraakt door de pijn die het beeldje belichaamde. Na een korte tijd legde mijn vriendin spontaan haar hand op die van mij. Samen zaten we zo, stil. Onze handen waren warm. Allebei ontroerd, dat we zo samen dit kind wat konden troosten. Zonder woorden, maar met een langdurige aanraking.

Het maken van deze beeldjes is trouwens een enorme prestatie geweest van mijn vriendin. Dat wil ik uitleggen. Innerlijke kinderen die een ervaring of emotie bij zich dragen die nog niet goed is verwerkt, willen heel graag in beeld komen, omdat ze alsnog geholpen willen worden.  Maar……

…..als je gaat proberen te zien, dan voel je meestal eerst hun angst en wanhoop, of woede.

En voel jij je misschien ook overweldigd. Voel je je beschaamd. Wil je misschien weer een tijdje gewoon doorleven omdat  het nog te zwaar is om echt contact met ze te gaan leggen.  Zoals mijn vriendin die ze maakte maar daarna jarenlang ergens heeft weggezet. En toen weer tevoorschijn haalde. Ze zette ze op een tafelkleed en verbond ze met elkaar door touwtjes (zie de foto). Samen met mij lukte het toen om bij een van deze innerlijke kinderen wat dichter bij te komen en haar een troostende warme hand op haar rug te geven. Dat ze zou voelen dat ze niet meer helemaal alleen zou zijn. Mijn vriendin slaakte een zucht, toen ze haar ‘beeldje’, zo aanraakte en haar schouders ontspanden. Haar eigen volwassen lichaam voelde mee met de troost.

Laat de kinderen tot mij komen, is van oorsprong een Bijbelse tekst. Jezus die zou gezegd hebben: stuur ze niet weg maar laat ze komen, laat me de kinderen ontvangen, ze aanraken, in mijn armen nemen. Als je als een kind komt, ontvang je de zegening het beste.

En zo is het ook met het ontvangen van de innerlijke kinderen door jezelf.  Eigenlijk ben je tegelijkertijd diegene die ze liefheeft, én diegene die als innerlijk kind de liefde ontvangt.  Je kunt dan misschien ook ervaren dat er voor beiden ook een Goddelijke of Universele spirituele liefde is: die jou als volwassene en je innerlijke kind samen omringt.

Het duurt vaak lange tijd voordat we onze innerlijke kinderen gaan zien, echt durven te gaan bekijken, misschien ze durven te kleien of te tekenen. En dat zijn stappen op een heel moedig pad om ze uiteindelijk zelf te kunnen gaan omarmen, onze vleugels om hen te kunnen uitspreiden. Opdat ze zich eindelijk geliefd weten, verwelkomd en heel, en heel veel waard.

 

De tekst en de foto van de beeldjes zijn geplaatst met uitdrukkelijke toestemming van mijn lieve vriendin J.

Er zijn coaches die specifiek werken met creatieve uitingen van innerlijke beelden. Een van deze coaches kan ik aanbevelen: Antoinette Donkers-Dekkers https://www.antoinettedonkers-dekker.com/

Bij uitgeverij Mens! vind je meerdere boeken over werken met innerlijke delen.